Εμπόδιο στις σπουδές και στη λειτουργιά των πανεπιστημίων, δημιουργεί η αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης και όχι οι αγώνες των εργαζομένων και των σπουδαστών, τονίζουν σε ανακοίνωσή τους οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.
Καταδικάζουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την προσπάθεια της συγκυβέρνησης να τσακίσει το δικαίωμα των εργαζομένων στη δουλειά, το δικαίωμα των φοιτητών στη μόρφωση. Καταγγέλλουν τις εκατοντάδες απολύσεις διοικητικού προσωπικού σε ΑΕΙ - ΤΕΙ, τον αυταρχισμό και την ένταση της καταστολής από μεριάς συγκυβέρνησης με διώξεις, δικαστήρια, αργίες και απειλές. Όπως τονίζουν στην ανακοίνωσή τους:
«Η συντονισμένη και σχεδιασμένη επίθεση που διεξάγει η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ αναδεικνύει με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο ότι τα μέτρα έχουν έναν και μόνο σκοπό. Να τσακίσουν όποιο εργατικό δικαίωμα έχει απομείνει, να τσακίσουν το κίνημα, να το φοβίσουν. Επιδιώκουν να σκύψει ο λαός και η εργατική τάξη το κεφάλι, ώστε να προωθείται ανεμπόδιστα το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής με τη μεγαλύτερη προσαρμογή των πανεπιστημίων στις ανάγκες κερδοφορίας των επιχειρήσεων, με τα ερευνητικά προγράμματα των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, σε βάρος των κοινωνικών αναγκών. Οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές δεν φοβούνται τις απειλές της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ Τα δικαστήρια που κρίνουν παράνομες ή και καταχρηστικές τις απεργίες, οι απειλές για επιστράτευση και διώξεις δεν πρέπει να φοβίσουν κανέναν εργαζόμενο. Το λαϊκό κίνημα έχει πείρα που λέει ότι όταν οι εργαζόμενοι ενώθηκαν κάτω από τη σημαία των ταξικών τους συμφερόντων, όταν βρέθηκαν με τους φυσικούς τους συμμάχους, αντιμετώπισαν τις απειλές και την τρομοκρατία.
Οι φοιτητές να απορρίψουν τις απειλές για χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές, τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς της κυβέρνησης, που λέει, ότι ο αγώνας των εργαζομένων εμποδίζουν τους φοιτητές να σπουδάσουν. Πρέπει να σκεφτούν: Σε πανεπιστήμια που παραμένουν ανοιχτά. Γιατί στο πανεπιστήμιο Αιγαίου δεν υπάρχουν καθηγητές για 42 μαθήματα με αποτέλεσμα οι φοιτητές να χάνουν το εξάμηνο τους; Γιατί οι φοιτητές δεν έχουν εστίες να μείνουν; Γιατί πληρώνουν από την τσέπη τους για βιβλία και αναλώσιμα, για τη μεταφορά τους στο πανεπιστήμιο; Γιατί χιλιάδες σπουδαστές αναγκάζονται να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους ή ακόμα και να τις παρατάνε; Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που εμποδίζουν το παιδί της λαϊκής οικογένειας να σπουδάσει απρόσκοπτα, την ώρα μάλιστα που οι γονείς τους είναι άνεργοι ή δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, που στενάζουν από τα αντιλαϊκά μέτρα. Οι απολύσεις και η αντιλαϊκή πολιτική δεν αφήνει κανέναν στο απυρόβλητο. Δεν πρέπει κανείς να πέσει στην παγίδα που στήνει η κυβέρνηση, υιοθετώντας τη λογική που λέει «δε με νοιάζει που απολύονται, με νοιάζει που χάνω μαθήματα και πληρώνω» ή «ας απολυθούν, δεν είναι οι πρώτοι και οι γονείς μου απολύθηκαν». Δε μπορεί συνέχεια να μας βάζουν να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου, να κοιτάει ο καθένας τον εαυτό του και η αντιλαϊκή πολιτική να περνάει σαν οδοστρωτήρας παντού.
Τώρα χρειάζεται ενίσχυση του αγώνα, ταξικός προσανατολισμός, αιτήματα που να προωθούν τη συσπείρωση και τη συμμαχία Η επίθεση της συγκυβέρνησης και της ΕΕ συνολικά στην ανώτατη εκπαίδευση που εντείνει την υποχρηματοδότηση και την επιχειρηματική λειτουργία των ιδρυμάτων, πρέπει να μας βρει όλους απέναντι. Εργαζόμενους, φοιτητές και καθηγητές σε ΑΕΙ - ΤΕΙ, αλλά και όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και τους ανέργους. Αυτή η επίθεση εντάσσεται στη συνολικότερη επίθεση που δέχονται, ο λαός και η νεολαία. Για να έχει επιτυχία ο αγώνας των εργαζόμενων στα ιδρύματα πρέπει να χτυπάει την καρδιά της αντιλαϊκής πολιτικής, να καλλιεργεί τη συμμαχία με φοιτητές, καθηγητές, να είναι μαζικός και περιφρουρημένος τόσο από την απεργοσπασία, όσο και από τις προβοκάτσιες. Αγώνας που θα παλεύει όχι απλά να φθαρεί η κυβέρνηση, αλλά συνολικά να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική που προωθεί η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και με τα υπόλοιπα κόμματα της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου. Αγώνας και κίνημα που δε θα εναποθέτει τις ελπίδες του σε επίδοξους, δήθεν καλύτερους, διαχειριστές των προβλημάτων του, σε μια άλλη κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Ο αγώνας αυτός χρειάζεται συμμαχίες. Με τους φοιτητές, με το κομμάτι αυτό των καθηγητών που δεν υποτάσσει τον εαυτό του στην επιχειρηματική λειτουργία. Συμμαχία που θα στηρίζεται στη μαζική συμμετοχή και στήριξη του αγώνα από όλο το λαό και τη νεολαία. Σε αυτή την κατεύθυνση το κίνημα χρειάζεται μέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες, τις μορφές πάλης που αξιοποιεί, να αδρανοποιεί κάθε προσπάθεια της συγκυβέρνησης να συκοφαντήσει τον αγώνα στρέφοντας ενάντια στους εργαζόμενους, φοιτητές και εργαζόμενους από άλλους κλάδους. Χρειάζεται ακόμα πλατιά ενημέρωση και συζήτηση με τους πρωτοετείς και τους γονείς τους, να αναδειχθεί το κύριο, τα κοινά προβλήματα που απορρέουν από την ίδια πολιτική και άρα γιατί πρέπει να είναι σύμμαχοι. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έγκαιρα έθεσαν στις συνελεύσεις των συλλόγων των εργαζομένων το ζήτημα της πραγματοποίησης των εγγραφών των πρωτοετών, χωρίς να σπάσει η απεργία, για να δυναμώσει η συμμαχία με τους φοιτητές. Πρέπει να εξασφαλιστεί ότι ο αγώνας θα έχει συνέχεια, προοπτική, θα αφήσει πείρα και δε θα τελειώσει «άδοξα». Σε αυτή την κατεύθυνση το κίνημα πρέπει να κάνει αποτίμηση, να βγάζει συμπεράσματα, να μην αφήνει τη συγκυβέρνηση να συκοφαντεί τις κινητοποιήσεις, να μη γίνεται ευάλωτο. Γι' αυτό έγκαιρα το ΠΑΜΕ αντιτάχθηκε στο να ανοίξουν οι μισθοδοσίες, και έθεσε ότι όλες οι μέρες του αγώνα πρέπει να είναι μέρες δηλωμένης απεργίας. Να μπορεί να συνδυάζει μορφές πάλης με βάση το τι εξυπηρετεί κάθε στιγμή την προβολή των αιτημάτων και την προοπτική του αγώνα. Από τη σκοπιά αυτή είναι λάθος η λογική που προβάλλουν άλλες δυνάμεις, ΕΑΑΚ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΣΥΡΙΖΑ, «παλεύω μέχρι να μου διαλύσει τον αγώνα η κυβέρνηση, μέχρι να πάρει τις συνελεύσεις η ΔΑΠ, μέχρι να μπουν τα ΜΑΤ, γιατί έτσι θα έχω νικήσει». Αυτή η λογική θα οδηγήσει στην απογοήτευση, τη μοιρολατρία, στο ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα και ότι ο εχθρός είναι παντοδύναμος. Σήμερα είναι που οι εργαζόμενοι και φοιτητές πρέπει να αναπτύξουν τη δική τους συμμαχία για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτική και τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών τους».
|